EC was here

Ik vond het lastig,

in een land waar haat-zoekers achter een pruik dragende politicus aanhollen.

Ik vond het lastig,

in een land waar politici toegeven aan door een pruik dragende politicus gedicteerde oprot-leuzen.

Ik vond het lastig,

na een jaar waarin is gebleken dat malverserende politici het ridicule wachtgeld te weinig vinden en in het pluche blijven.

Ik vond het lastig,

in een jaar met dode moeders op de zeebodem, dode peuters op stranden, dode tieners in een pophal en een in staat van ontbinding geraakte verzorgingsstaat.

Ik vond het lastig om dan iedereen fijne feestdagen te wensen. Tot gisteravond toen ik met mijn gezin tussen de warmte en eensgezindheid voor het Glazen Huis in Heerlen stond. We bewogen met de deinende massa mee naar een plaatsje voor de brievenbus. We hebben geen notering in de Quote 500, allesbehalve dat. We kennen ook geen armoede, verre van dat. Gelukkig. Gelukkig kunnen we wel wat doen voor mensen die daar wel onder leiden en onze handen geleidden dan ook wat van ons spaargeld door de bekende gleuf. We bleven nog even en één voor één nam ik de kinderen op de schouder die met volle teugen genoten. ‘We zijn in beeld, pap!’. Een wat ouder echtpaar voor ons genoot ook. Van hun stralende gezichtjes. De vrouw maakte een praatje, ze vond het geweldig dat we de rit van een uur hadden gemaakt naar hún Heerlen. Ze was leuk, oprecht en hartelijk voor onze kinderen. Ze had ook geschonken terwijl haar kleren verrieden dat ze het geld amper zelf kon missen. Het scheelde niet veel en ze had ons geknuffeld. En ik kan u zeggen dat ze van ons een knuffel terug had ontvangen, een hele dikke. Dankzij en ook namens dit mooi mens wens ik jullie allen dan ook veel knuffels voor de komende dagen!