EC was here

Ik ben geboren in Venlo en in Venlo spreken we Venloos. Niet allen mijn moerstaal dus, maar ook een taal die ik koester vanwege de prachtige woordenschat die prozazinnen vaak een diepere lading kan geven dan in menige andere taal. Het Nederlandse hart is in het Venloos bijvoorbeeld hert. Hier geen verwarring tussen hart en hard, maar een afgeleide van het prachtige zoogdier dat we kennen van z’n gewei en z’n burlen. Een hert moet namelijk burlen, ook een menselijk hert. En als het menselijk hert gaat burlen moet de mens van dat hert ernaar luisteren. Want waar encyclopedieën het bronstig oergeluid toeschrijven aan seksuele wellustigheid, is de bronstige gedrevenheid encyclopedisch. Allesomvattend dus. Enkele dagen geleden stond ik met ruim dertig mannen op een terras. Het was tegen middernacht en we keken uit over de Maas. Een pastoor, een boomfetisjist, directeuren, een boer die zijn vrouw inmiddels gevonden heeft en veel zelfstandige ondernemers uit verschillende branches. Geen een van die mannen is hetzelfde. Wel hebben ze enkele onlosmakelijke verbintenissen die hen succesvol maakt. Zo noemen ze zich allen Kels en luisteren de Kels naar het burlen. Het burlen van hun eigen hert. En dat volgen ze, dat hert. Omdat het dan goed zit, omdat het dan oprecht is, energie geeft voor ondernemerschap, inspiratie voor authenticiteit en respect voor elkaar. Gesprekken onder Kels zijn niet definieerbaar met woorden, zelfs niet in het Venloos. Wat het genereert is ongekend, laten we het inspiratie noemen. Maar dan wel in een hogere vorm. Daar aan de Maas hadden enkele Kels me aan het denken gezet en door een oerdrang moest ik er aan toegeven dit een dag later op papier te zetten. Ik schreef het vanuit mijn hert. De locatie waar ik dat deed, had niet toepasselijker kunnen zijn. Ik zette m’n laatste punt, keek over mijn schouder omhoog en zag een goedkeurende blik van hij die daar hing. Als aan een kruis. Eventjes meende ik zelfs de mooie diepe klankkleur van burlen waar te nemen. Het zal mijn eigen hert zijn geweest en toen ik iets beter luisterde klonk het hard. Dat is hard in het Venloos. Hard als in luid.