EC was here

Ik volgde de aanwijzingen op, manoeuvreerde naar de rechts gelegen parkeerplaats en zette mijn auto stil. Ik zag hem in de zijspiegel komen aanlopen en drukte op het knopje links naast me om het zijraampje in de deur te laten zakken.

“Goedemorgen.”
“Goede morgen.”
“Waar komt u vandaan?”
“Van die kant.” Ik wees naar de kant waar ik vandaan kwam.
“Wáár komt u vandaan?”
“Dat zei ik net, van die kant.” Ik wees nogmaals.
“U bent de leukste thuis?”
“Daar heb ik zo mijn twijfels over.” Hij ging recht opstaan waardoor mijn blik op de foedraal viel met daarin een echt dienstpistool. Zijn lichaam kwam weer in de 90 graden stand. Zijn ogen doorzochten mijn auto waarna hij mij indringend aanstaarde.
“Mag ik naar uw naam vragen?”
“Dat mag.”
Na enkele seconden: “Nou, hoe heet u dan?”
Ik vertelde hem de naam die mijn ouders voor mij uitgekozen hadden, pakte mijn portemonnee en haalde daar mijn ID-kaart en rijbewijs uit die ik hem overhandigde.
“Deze wilt u vast ook even zien.”
Zijn gezicht verdween weer voor even hetgeen mij in de gelegenheid stelde zijn dienstpistool verder te bestuderen. Het holster bungelde tegen een donkerblauw gekleurde synthetische broek waar strakke dikke plooien in gestreken waren en het stof blonk zoals stof gaat blinken als mannen hun eigen kleren moeten strijken. Het was al benauwd aan het worden en hij droeg geen jasje waardoor ik de spanning op de knoopjes waarnam en concludeerde dat zijn buik de maat van de blouse ontgroeid was.
“Autopapieren graag.”
Ik zocht in het dashboardkastje en moest aan Rosco P. Coltrane denken, God hebbe zijn ziel. Ik vroeg me af of de agent al politie had willen worden toen híj tiener was, en Rosco P. Coltrane druk doende met het verwerven van de cultstatus die hij nu postuum heeft gekregen.
“Alstublieft.”
Het was een hele goede agent want na amper een kleine 10 seconden had hij al gezien dat alles in orde was en gaf hij mij de papieren en pasjes terug.
“Waar gaat de reportage over?”
“Welke reportage?”
“U bent toch op weg voor een reportage?”
“Heb ik dat gezegd?”
“U werk toch voor L1?”
“Jep.”
“Dan bent u vast een journalist?”
Ik legde hem uit wat ik deed voor de kost.
“Aha.” [Raar lachje] “Ik dacht dat u zo iemand bent die publiceert.”
“Dat doe ik ook.”
“En u zei me net dat u geen journalist bent?”
“Zeg maar je.”
“Dus wat publiceer je dan?”
“Kleine verhaaltjes. Dingetjes die ik zo overdag meemaak, daar maak ik een blog van en die zet ik op het internet.”
“Op Facebook?”
“Soms.”
“Waar gaan die verhaaltjes over?”
“Kan van alles zijn. Over dat ik het erg druk heb, in de haast tussen twee meetings wordt aangehouden en toch de rust heb om een praatje te maken met een dienstdoener bijvoorbeeld.”
“Dus ik kom nu op Facebook?”
“Misschien, ik overweeg te stoppen met die blogs.”
Dat laatste had hij niet gehoord.
“Mág jij me wel op Facebook zetten?”
“Ú behoort de wet te kennen, ik doe maar wat.”
Enkele seconden later verloste ik hem uit zijn lijden om met een goed antwoord te komen. “Geen zorgen, in mijn stukjes geen namen en rugnummers. U heeft een echte goede politiesnor maar ik zal er een ringbaardje van maken en van de orthopedische stappers die u draagt, maak ik blinkende stoere politiekisten.”
De agent zonder jasje maar mét ringbaardje en van die echte stoere politiekisten aan z’n voeten vond het goed.
Halverwege de middag ontving ik een vriendschapsverzoek, hij had de naam op mijn rijbewijs goed onthouden. Zijn account stond voor iedereen open. Ik zag dat hij vorig jaar Abraham had gezien maar geen hond bezat zoals Rosco P. Coltrane. Wel had hij een vrouw en ik las dat ze op 2e Paasdag heerlijk hadden gegeten van de afhaalchinees. Ik besloot het verzoek te weigeren. Een man moet zijn woord houden en ik had nu eenmaal beloofd hem geen rugnummer te geven.