EC was here

Glooiende heuvels met wijnranken, prachtige architectuur uit het stuk geschiedenis waar Italië haar huidige status nog steeds krampachtig aan ophangt, oude wijnkelders, smalle steegjes en authentieke markten met verse producten. Piemonte, het was volgens mij in 2011 dat ik er enkele dagen ronddoolde. Contrasterend met het doel van de reis, een verkenningstocht op de heipalen van de slow food-beweging die Piemonte tot culinair bedevaartsoord hebben gebombardeerd, vond de eerste dag-afsluiting plaats in een snackbar die zichzelf de titel van Ristorante had opgeplakt. Vergelijk het met een ZZP’er die CEO op zijn visitekaartje heeft staan. Ik snelde naar binnen en moest inhouden om niet tegen een hallucinerend witte vitrine aan te botsen. Rechts was meer ruimte. Geen andere gasten, slechts enkele tafels van wit formica met op sommigen een vaasje met plastic bloemen, completeerden het tafereel. Mijn maag die al een half uur lang luidruchtig van zich had laten horen, was abrupt stil. Het was niet de begroeting van de uitbater, zijn rochel droeg niet echt bij aan de toch al tanende eetlust, maar het plichtsbesef ten opzichte van mijn inwendige ik die me aan een tafeltje deed plaatsnemen. Terwijl ik me afvroeg wat er gebeurt moest zijn om, naar eigen vermoeden, de ooit eens witte vloertegels van zo’n tandplakachtige vernislaag te voorzien, werd de menukaart voor mij neergelegd. Dat die werd gebracht, vond ik al heel wat. Toen ik deze beetpakte voor een keuze ging alles opeens heel snel. De hoes die de menu’s toen nog verborg, was bedrukt met de geografische contouren van Italië waarvan, hoe verzin je het, de landsgrenzen waren gevuld met een pizza-dessin. Maar dat terzijde. De pagina’s die volgden brachten de echte horror. Pagina’s vol met verschoten menufoto’s. Waar zijn vrouw en zoontje in ‘The Sining’ de deur vóór de bezeten Jack Torrance dicht gooiden, smeet ík de deur van de snackbar áchter me dicht. De meeste van de mij door de uitbater toegeworpen verwensingen smakten tegen de vieze glasplaat ervan. Ik vermoed ze er nog klevend aan te treffen, mocht ik besluiten er nu te gaan kijken.

Vandaag is het 1 april. Op diezelfde datum twee jaar geleden werd ik bij L1 welkom geheten. Een hele stapel eigen visitekaartjes lag al op mij te wachten om uitgedeeld te worden. Naast mijn naam, vindt u er ook ‘Media-Adviseur’ op terug. Als mensen vragen wat ik dan zoal doe, verwijs ik ze vaak naar mijn LinkedIn-profiel. Van standaard bandjes afdraaien hou ik namelijk niet zo. Op dat profiel staan o.a. de volgende zinnen: “L1 is niet enkel een radio-omroep, geen tv-station. L1 is een broadcastbedrijf waar professionals ieder moment van de dag nieuws, sport, varia en entertainment aanbieden. Met een multi channelvisie. Want uiteraard is L1-Radio na 3FM het best beluisterde radiostation van Limburg en kent meer dan 90% de dagelijkse TV-programmering, L1 heeft nog meerdere podia die hard groeiend zijn. Online-channels en applicaties die het mogelijk maken iedere Limburger te bereiken en te voorzien van informatie waar, hoe en wanneer de Limburger dat zelf wenst. Dat maakt L1 uniek. Ook als commercieel platform. Je doelgroep daar bereiken is één ding. Die doelgroep ‘raken’ met de juiste boodschap is een tweede. Namens L1 adviseer en help ik bedrijven, organisaties, stichtingen en overheden met het behalen van hun doelen d.m.v. een krachtige inzet van o.a. de L1-channels. Ruime ervaring als marketingprofessional en veel creativiteit als conceptmaker zullen mij daarbij vergezellen.”

Iedereen mag er het zijne van vinden.

Iets wat ík vind, wil ik graag via deze blog met jullie delen. Als je veel actief bent op social, zeker Twitter zoals in mijn geval, dan lijkt Nederland nog méér marketinggoeroes te herbergen dan bondscoaches. De inboundmarketeers, BTL- en ATL-evangelisten, de storytelling-aanhangers, contentfilosofen en natuurlijk de vele online marketeers die meer online dan marketeer zijn. Ik vind het prima wat ze zeggen, ben het vaak ook met hen eens, maar de essentie van marketing is in de afgelopen eeuwen niet veranderd en zal ook niet gaan veranderen. Namelijk het in kaart brengen van wat jouw toegevoegde waarde is als organisatie en van daaruit een brug slaan naar de intrinsieke behoeften van je doelgroep. Niets meer, niets minder. Natuurlijk veranderen de vormen, de podia en zijn er trends. Maar daar kun je pas effectief succesvol mee zijn als je tot de eerder omschreven essentie komt. In de afgelopen twee jaar bij L1 heb ik al met heel wat organisaties de reis gemaakt naar hun eigen kern. Soms moet je dan door lagen heen, die zich lastig laten passeren. De uitkomst is het echter meer dan waard en mooie campagnes die echt rendement opleveren zijn het resultaat. Dat is dus wat ik zoal namens het mooi Limburgse Mediabedrijf L1 doe voor bedrijven; mijn marketingexpertise inzetten om hen verder te helpen. Dat is wat anders dan zendtijd verkopen. Ook slijt ik geen aanbiedingen. Al helemaal niet uit een map waarop u ze op foto kunt bekijken en de hoes ervan is bedrukt met een in de vorm van Limburg gefrituurd frietei.