Ik had een afspraak en was te vroeg. Zo’n tien minuten. In de ruime ontvangsthal was een hoekje ingericht met een tafel en wat stoelen. Ik mocht er plaatsnemen. De schilderijen aan de muur waren net zo inspiratieloos als de lectuur die op de tafel lag. Terwijl ik naar de muziek luisterde die door de in het systeemplafond verwerkte luidsprekers naar beneden daalde, scrolde ik door de verschillende nieuws-apps op mijn iPhone. Joe Cocker was klaar en het volgende nummer was er een van Rowwen Hèze. Toen gebeurde het. Ze kwam niet op de fiets veurbeej maar stond op vanachter de ontvangstbalie. Ik had haar eerder nog niet opgemerkt. Ze kwam mijn kant op en vroeg of ze me al een kopje koffie mocht aanbieden. Ze droeg dan wel niet het roeie klied dat op de achtergrond werd bezongen, maar ze mocht er zeker wezen. Een jonge vrouw waarbij, wat oneerbiedig uitgedrukt, alles goed gelukt is. Ik bestelde een cappuccino en hoorde dat deze achter het muurtje naast me uit een apparaat werd gehaald. Toen begon ze met Jack Poels mee te zingen. Niet alles bleek dus goed gelukt. Het was mijn beurt om in gedachten met Jack mee te doen: LIEFDE VAN DE BAAN… JOHW!
