EC was here

Het werkbelevingsonderzoek. Wat kijken velen die zich scharen onder het arbeidsethos er iedere keer toch weer naar uit. In de anonimiteit je baas afzeiken, of je collega (die je altijd vraagt hoe z’n weekend is geweest en of z’n vrouw nog zo vaak hoofdpijn heeft) even lekker onderuit halen omdat dit je eigen baanzekerheid wel eens goed zou kunnen doen. Het werkbelevingsonderzoek dus. Omdat de leiding van een organisatie wel eens wil weten hoe tevreden de medewerkers zijn. Zeggen ze, als je gaat kijken naar hoe de werkbelevingsonderzoekers zichzelf verkopen dan blijkt dat er veelal ingestoken wordt om eens onomstotelijk op papier te krijgen hoe het zit met de bevlogenheid van Jantje of Marietje. Hoe ondernemend en pro-actief ze daadwerkelijk zijn. Dat Jantje en Marietje met hun antwoorden de pijlen richten op de het managers-gilde is wellicht helemaal niet zo vreemd. Vreemder is het namelijk dat die managers blijkbaar veel te duur betaalde werkbelevingsonderzoekers inhuren om überhaupt een beeld te krijgen van wat Jantje en Marietje denken, wat ze vinden en voelen. Dát is pas vreemd.

Ik ga de werkbelevingsonderzoeken echter niet verder onder loep nemen hier. Fijn dat er nog volop werk is en alle werkbelevingsonderzoekers maar mooi een boterham verdienen voor hun gezin. En ja, een goede werksfeer is belangrijk. Genoeg hierover dus. Maar deze interne aangelegenheid wil ik eens omdraaien naar hetgeen wat een organisatie naar buiten toe uitstraalt. We hoeven dan alleen de eerste letter van werkbelevingsonderzoek om te draaien. De w wordt dan m en we lezen merkbelevingsonderzoek. Merkbelevingsonderzoek, juist onder eigen medewerkers. Het gebeurt zelden of nooit en dat valt te merken ook.

Ik spreek en zie veel organisaties die met man en macht proberen hun plek in de markt te behouden. De in FTE-gemeten uitgemergelde marketingafdelingen draaien overuren en worden tot wanhoop gedreven door nog hogere CTR-targets en op zoek naar nog meer fb-vrienden zijn ze vaak verdwaald geraakt in het digitale landschap. Ik zie echter ook nog altijd hele goede campagnes. Campagnes waarvan ik zelfs wel eens jaloers kan worden omdat ik ze zelf niet heb bedacht. Maar wat hebben campagnes met de mooiste proposities voor zin als de verkoopster in jouw winkel, de chauffeur van jouw transportbedrijf, een leraar van de scholengemeenschap waar je het voor het zeggen hebt, etc., etc., iets heel anders uitstralen. Wat als zij heel anders denken over het bedrijf waarvoor ze werken en er zinnen uit hun keelgat komen die een heel andere waarheid verkondigen dan al die zorgvuldig geregisseerde contentmarketing? Dan heeft het geen zin, kan ik u zeggen. Totaal niet. Zolang er het besef heerst dat marketing een afdeling is, heeft het weinig zin. Marketing dat is de hele organisatie. Leg je mensen uit waarom je als bedrijf bestaat. Wáár je voor staat, wat je meerwaarde voor je doelgroep is, wie die doelgroep is. Leg het ze uit, maakt ze trots dat ze er onderdeel van zijn, zeg ze dat ze een essentieel onderdeel zijn en ze zullen ambassadeur worden. Twee grote voordelen als gevolg. Er komt een multiplier op iedere geïnvesteerde marketingeuro omdat alle werknemers de boodschap onderstrepen en meehelpen in het verspreiden. Dat is een. Ten tweede zal er naar alle waarschijnlijkheid geen werkbelevingsonderzoek meer nodig zijn…..

PS. Het is overigens niet voldoende om je wat betreft merkbeleving enkel op je interne organisatie te richten. Het is ook best handig dat je potentiële klanten hier iets van meekrijgen. Meer dan handig en uitermate belangrijk zelfs. ‪@TadekSolarz‪ schreef hier een goed verhaal over. Even lezen zou ik zeggen: http://buff.ly/1NZ5pTL