EC was here

30 December 2015. Eerst zouden we naar de Efteling gaan maar het werd een dierentuin. In Kaatsheuvel lopen namelijk volwassenen rond met enge vooringenomen denkbeelden waar ík geen kinderen aan bloot durf te stellen. Een dierentuin dus, drie jonge tieners en een pappa. De dierentuin is GaiaZoo, de jonge tieners mijn dochter en twee vriendinnen en de pappa ben ik.

09:03 uur. Op een van de laatste dagen van het jaar springen we ’s ochtends in de gemotoriseerde Westerse koe en zetten koers naar Kerkrade. Of ik B-Brave kan aanzetten? Nee, ook pappa’s hebben gevoel. De Top2000 dan maar, ook al blijkt snel dat Enzo Knol en Dylan Haegens in muzikaal opzicht weinig educatiefs hebben overgebracht op de luid tetterende achterbank. Holly Johnson, Bob Marley en Jim Morrison hebben de grootste moeite om het qua geluidsniveau te winnen. Met de volumetoetsen op het stuur help ik mijn helden een beetje.

09:39 uur. De grijze gebouwen van DSM trekken links en rechts aan ons voorbij. Of het nog ver rijden is? Zo’n twintig minuten. Het worden twintig minuten waarin enkele jongens uit de klas op de snijtafel worden gelegd. Ik denk de boys nu aardig te kennen en heb met hen te doen.

12:08 uur. De dames willen klimmen tussen plastic dino’s en pappa wil koffie. Sterke. Daarna aan een tafeltje wat broodjes, gevolgd door de challenge van een chocolade kerstbal, een apenkop én zuurmatje in één keer in je keelgat duwen. Je moet het maar verzinnen. De gezichtsuitdrukkingen als resultante van het culinair experiment doet me voor even aan Halloween denken. Ik meen zelfs even de Argentinosaurus huinculensis links naast mij met z’n kop te zien schudden. De drie naast mij hebben enkel oog voor diens plasser; deze draagt hij volgens hen aan de zijkant van zijn enorm dik lijf. Ik stel maar snel voor de giraffen op te zoeken.

12:52 uur. De giraffen laten zich zó goed zien dat we hun adem haast kunnen aanraken. De bokken in dezelfde bak, maar enkele meters lager, zijn met andere zaken bezig. De een laat een harde straal op het zand kletteren terwijl de ander er z’n dorst mee lest. Het ontgaat de jonge tieners niet. Woorden als iéuw en getsie zijn al snel trending topic.

13:48 uur. In de hele grote volière wordt aanvankelijk een toontje lager gezongen. Even maar, want de dreiging van vogels die in je nek kunnen landen, hun klauwen in je wang zetten of mogelijk op je hoofd kakken, verdwijnt als een bontgekleurd gevleugeld dier volgens de drie ‘een maf gezicht’ trekt. Brullen dus maar weer, ik vind het goed. Het echtpaar naast mij niet. Ik schat ze begin zestig, beiden dezelfde jas van het ANWB-huismerk, hij orthopedische schoenen, zij nep-Uggs. Of het niet een beetje zachter kan? Of mijn dochters altijd zo druk zijn? Het zíjn toch mijn dochters? Ik overweeg even om te zeggen dat ik voor het COA werk en dit drie jonge Syrische vluchtelingen zijn uit de excellent-groep van het integratieklasje omdat ze in amper drie maanden tijd niet alleen vloeiend ABN spreken maar ook het Venloos dialect beheersen en ze daarom dus een dagje dierentuin mogen doen. Ik zeg het toch maar niet. Wel vraag ik haar of ze misschien uit Kaatsheuvel komt. We wachten haar antwoord niet af.

16:18 uur. Het is druk in Kerkrade als we ons door het centrum heen een weg naar de autobaan zoeken. Bij een kruispunt met stoplichten ziet de achterbank een zwangere vrouw op een levensgroot billboard. ‘DIE HEEFT GEDINGEST!’ ‘Jij heb ook moeten dingesen, hé pap. Anders was je namelijk geen pappa..’ Ik probeer er mee weg te komen door te stellen dat ik mijn kinderen van Sinterklaas heb gekregen. Tevergeefs natuurlijk. Mijn redding is een nummer op Radio3 dat door de luidsprekers de auto binnenkomt: ‘Dikke Titten Kartoffelsalat’. Nog nooit gehoord en ik hoop het ook nooit meer te hoeven ondergaan. Voor nu vind ik het echter even een leuk liedje, puur uit eigenbelang.

17:20 uur. Terug thuis na een toffe gezellige dag. Het huis ruikt naar lasagne en de jongens zijn enthousiast als me ze zien. Ik ben dat ook; ik kan weer over voetbal praten. Godzijdank.