EC was here

Een tijdje terug was ik op een verjaardag. Het was een zondag, de tweede en laatste weekenddag voordat de maandag begint waarop iedereen die het geluk heeft werk te hebben naar zijn of haar werk gaat. Maar het was dus zondag en we zaten aan het bier, borrelnootjes en midden in gesprekken met elkaar. Links en rechts van mij gekreun en gezucht. Over de volgende dag en dat ze dan naar het werk moesten. Werk met het K-woord als voorvoegsel. Het valt ook allemaal niet mee, vreselijk is het.

Een tijdje terug vierde Nederland een kinderfeest. Het was een ware happening. Volwassenen scholden elkaar de huid vol, sommige gingen elkaar te lijf en door alle spandoeken heen kon je met een beetje geluk zelfs een glimp zien van Sinterklaas! Mensen die stelling namen kregen de wind die door de bomen kwam (dat kon je horen) van voor omdat ze stelling namen en die hun mening voor zich hielden, het verwijt dat ze géén stelling namen. Er waren weinig makkers en het geraas duurt nog immer voort.

Een tijdje terug waren er verkiezingen. Minder dan de helft van de Nederlanders besloot te stemmen en van degenen die wel de gang naar de stembus maakten, koos 11,7% voor een partij die systematisch een bevolkingsgroep demoniseert door hen te verwijten te demoniseren. Keuzes op basis van angst, we maken ze steeds meer in dit land.

Een tijdje terug hoorde ik over een boot die van Afrika naar Europa voer, de boot verongelukte. De berichten die ons bereikten waren vreselijk, de foto’s die daarbij hoorden, bezorgden mij een gigantische brok in de keel. Niet bij iedereen overigens, er waren Nederlanders die een digitaal feestje vierden. Zo’n moment dat honderden profiteurs collectief verzuipen moet je natuurlijk wel even pakken met elkaar.

Een tijdje terug deed ik research voor een musical waar ik als schrijver aan verbonden ben. Ik sprak mensen die WOII als twintiger beleefd hebben. Ik wist dat de oorlog gruwelijk, beangstigend en wreed was geweest. Ik had het mis. Het was gruwelijker, beangstigender en nog wreder. De verhalen die ik hoorde, hebben diepe indruk op mij gemaakt. Mensen van boven de 90 jaar vertelden de verhalen aan mij. Nee, ze vertelden ze niet, ze beleefden de verhalen opnieuw. Hun pijn, angst, machteloosheid en huilbuien tijdens het vertellen, ga ik nooit vergeten.

Vandaag is het 5 mei, Bevrijdingsdag. Dat is belangrijk. Zeker voor een land dat het halen van eigen gelijk in een kinderfeestdiscussie belangrijker vindt dan kinderlijkjes die met hun dode ouders (als die niet al vermoord waren) op de bodem liggen van de Mediterraanse Zee, een land waarvan meer dan de helft van de bevrijdingsdagvierders van vandaag in verkiezingstijd niets met hun verworven vrijheid doet, een land waarvan 11.7% van de wel-stemmers stemt op een partij die op geradicaliseerde wijze een hele bevolkingsgroep als geradicaliseerd wegzet en mensen tegen elkaar ophitst, een land waar werkgevers zeggen ondernemende mensen te willen en deze vervolgens opsluiten in systemen hetgeen we stilzwijgend (behalve op verjaardagen op zondag dan) goedvinden omdat we het toch niet ondernemend hoeven zijn ook best makkelijk vinden. Niet leuk, maar dat is blijkbaar minder erg dan niet makkelijk.

Vandaag is het 5 mei, Bevrijdingsdag. Dat is belangrijk. Er worden veel evenementen georganiseerd met veel muziek en nog meer bier. Laten we vooral samen zingen, zuipen en tegen elkaar zeggen hoe belangrijk vrijheid is, dat oorlog fout is, we elkaar meer moeten helpen en allemaal iets aardiger moeten zijn. Laten we dat vooral doen, ik ben helemaal voor.

Morgen is het 6 mei, overmorgen 7 en over een maand juni en beginnen we langzaamaan onze vakantiekoffers van zolder te halen. Laten we het dan nóg zeggen, zeggen wat we op 5 mei zeggen, nadenken over wat we op 5 mei vinden en het dan ook nog doen. Het begint heel klein; jezelf bevrijden van je vooroordelen. Pas als je je van jezelf bevrijd kun je vrijheid aan een ander geven. Fijne Bevrijdingsdag allemaal, laten we gaan zuipen!