EC was here

Het begon met een zakelijke afspraak. De directrice die ook moeder is, was door omstandigheden aan huis gekluisterd maar vond ons gesprek belangrijk genoeg om door te laten gaan en ik vond dat prima. Ze woonde in een landelijke omgeving en door de rijkelijk met bloesem gevulde voortuin heen zag ik aan het huisnummerplaatje langs de voordeur dat ik goed zat. Ik mocht plaatsnemen aan de eetkamertafel. Ze vroeg of ik koffie lustte en ik zei ja waarop ze zich voor even excuseerde. Terwijl ik de sfeervol ingerichte kamer in me opnam, kwam ze binnen. De haren in een staartje, groen shirt met in het midden een paardenhoofd van glitters en onder haar spijkerbroek gestreepte sokken, ook weer in het groen, die in roze Crocks waren gestoken. Ja ik was van de televisie, maar nee, ik had geen camera bij me maar dat vond ze niet erg. Ik vroeg naar haar naam en in dit stukje noem ik haar Anne. Anne, een mooie naam voor een hele mooie meid die de dochter bleek van de directrice waar ik thuis bij aan de eetkamertafel zat. Anne vertelde me dat ze later dokter wilde worden. Dierendokter om precies te zijn. Ze vertelde me ook dat zo’n beetje iedereen haar had gezegd dat dit niet kon. Iedereen behalve haar ouders. Anne wist zeker dat het haar ging lukken en als het niet mocht lukken zou ze vrijwilligerswerk gaan doen door drie keer op een dag met hondjes van het nabij gelegen asiel te gaan wandelen. Maar het liefst zou ze toch echt dierendokter worden. Anne vertelde nog veel meer en vroeg me of ik weleens een echte camera had gezien en of ik bekende mensen van TV kende. Dat leek Anne prachtig, bekende mensen kennen. Haar moeder had zich inmiddels weer bij ons gevoegd en schoof de fruitschaal en wat lectuur aan de kant om plaats te maken voor het dienblad met twee mokken dampende koffie en een schaaltje met Bastogne koekjes. Natuurlijk mocht Anne van mij bij het gesprek blijven en werd er dus ook nog een glaasje ranja gehaald. Het gesprek dat volgde vond Anne niet erg boeiend. Zij nestelde zich in de bank in het voorste gedeelte van de woonkamer waar ze een film op mocht zetten. Toen ik na ruim een uur op het punt stond te vertrekken, kwam Anne nog aanrennen. Ik had haar al gedag gezegd en succes gewenst bij het dokter worden maar ze wou nog graag een afscheidsknuffel geven. Ik ben een beetje verliefd geworden op Anne. Op haar écht zijn. Anne is Anne, kent geen dubbele agenda’s en speelt geen rol. Hoe anders dan de drommen toneelspelers die in hun zakelijke ik iemand anders zijn dan zichzelf. Mensen die de rol spelen die op hun visitekaartje staat gedrukt. Als zij maar een béétje van de Anne-factor mochten hebben, zou de wereld al heel wat mooier zijn. Drie dingen heb ik nog niet benoemd. Anne is begin twintig, krijgt met haar verjaardag een nieuwe kamer (met een echte opmaaktafel en een spiegel met rondom van die theaterlampjes!) en is geboren met het downsyndroom.