Vandaag liep ik op de golfbaan. Het was overigens vooral het water dat golfde; met bakken werd het onafgebroken over de green uitgestort waar het drainagesysteem aan een van de zwaarste testen sinds lange tijd onderworpen werd. De tsunami aan godenwater had zelfs het aantal personen van mijn flight gehalveerd; we moesten de klus als duo klaren daar waar het wedstrijdformulier van de L1-Golfdag nog over een kwartet repte. Het mocht de pret niet drukken.
In onze flight geen hole-in-ones of eagles; we zwalkten van links naar rechts over de baan. Iedere stap werden we weer wat milliliter regenwater zwaarder, op jacht naar een birdie. Het was een uitermate natte maar ook mooie dag. Tussen de regendruppels door wierpen we al achter de bal aanlopend woorden naar elkaar toe. Zinnen, die mooie verhalen maakten. Over wat we doen, wat we meemaken, wat daarin goed gaat en wat we lastig vinden.
De overheid, die blijkt vaak lastig. Lastig om te begrijpen, lastig door wat ze verzinnen. Bijvoorbeeld met de wet werk en zekerheid. Werkgevers in branches die bewegen op seizoenen en de grieven van moeder natuur worden niet meer begrepen in Den Haag. De vele werkgevers die door hun weersafhankelijkheid met een flexibele schil werken, al sinds mensenheugenis. De werkgevers die hun medewerkers op een dag als vandaag thuis laten. Omdat werken met zo’n dramatisch regenweer onmogelijk is, laat staan golfen.
De werknemers van deze werkgevers begrijpen dat, hebben er hun (arbeids-)leven op ingericht, vinden het zelfs prettig. Nu moeten ze plotseling in vaste dienst worden genomen hetgeen bedrijfseconomisch onverantwoord is. De werkgevers worden gedwongen het werk in het buitenland uit te besteden, tot hun grote verdriet. Tot het grote verdriet ook van de werknemers. En tot het grote verdriet van de gezinnen van die werknemers. Van dié lastige dingen dus. Made in Den Haag.
We hebben er maar om gelachen. In de pauze, in de stortregen met een wrap met zalm en een fles bier. Zo doen mannen dat die weer en wind trotseren om elkaar verhalen te vertellen. We hielden elkaar voor dat het ook niet makkelijk is om politicus te zijn. Allemaal die nationale en internationale dillema’s. We proostten er op en het bier dat zich mengde met het regenwater op mijn lippen smaakte zoet. Net las ik het internet uit op zoek voor wat achterstallige nieuwsconsumptie en ik zag een bericht uit Den Haag, u weet wel; politiek Den Haag. Ik las dat wat een kamerlid betreft, de frisdranken bitter lemon en tonic zo snel mogelijk terug moeten op het Kamermenu. Het werd weer bitter in mijn mond….
EC was here 
Geef een reactie