EC was here

Over dat het aan de crisis lag.

Over dat hij het ook niet leuk vond.

Over dat hij niet wilde maar moest.

Over dat hij elders veel korting kreeg.

Over dat internet alles had vernield.

Over dat de jeugd niet meer bereikbaar is.

Over dat deze regering schuldig is.

Over dat het weer ook al niet meewerkt.

Over dat zijn personeel het niet begrijpt.

Over dat hij mij duur vond.

Over hoe anderen daar over dachten.

Over dat hij eigenlijk geen media nodig had.

Ook geen marketing.

Daar ging het over.

Politici in dit land krijgen mediatraining. Ze leren er hoe je kunt voorkomen dat je een eerlijk antwoord moet geven. Ze leren dus hoe je een antwoord kunt geven door niét te antwoorden maar zo’n verhaal af te steken dat niemand meer begrijpt waar het over ging, ook de vragensteller niet, en waar je ook nog eens mee wegkomt. De houdbaarheid daarvan is tot de eerstvolgende verkiezingen overigens. Een andere methode die de mediatrainers hun Haagse cursisten onderwijzen is de methode van de tegenvraag. Ik ben geen politicus, niet Haags maar probeerde het en vroeg de man of zíjn klanten wel eens korting kregen.

Of ik soms gek was geworden? Hij had het beste product met de beste service. Haalde altijd alles uit de kast om met een mooi advies op maat te komen, zette alles fraai op papier, in drievoud waarvan één exemplaar ingebonden, ging zelfs naar de klanten thuis en dan nog hadden ze de onbeschoftheid om elders te winkelen. Hij had er geen goed woord voor over. Wel een vraag, nu concreter: of ik nu meer korting wou geven of niet?

Mijn antwoord had hij zelf als laatste uitgesproken; vier letters, klinkt als…

Hij vond het goed, pakte zijn pen en ik zag onder het uitgeprinte voorstel een wonderbaarlijk sierlijke handtekening verrijzen. Of ik ook mijn pen zou pakken? Eerst begreep ik hem niet. Na wat uitleg gaf ik hem wederom een ontkennend antwoord; geen blog hierover. Hij stribbelde tegen, alweer. Hij had me willen testen of ik geen dode mussen in het assortiment had en ik had de test doorstaan. En levend moeten mussen zingen. Zoals ze gebekt zijn. Dat vond hij. Bij deze heeft hij toch zijn zin gekregen.