Zondagochtend. Hardlopen. Ik had een route van zo’n 12 kilometer uitgestippeld en omdat de twee keer twee kilometer extra van en naar ons woonhuis mij teveel was, toog ik met mijn auto naar het start- en eindpunt op de Venlose Grote Heide. Normaal loop ik vrijwel enkel bij maanlicht, maar de modderige bospaden, de met eikels bezaaide wandelpaden en het aanzicht van het met herfstkleuren beschilderde natuurgebied, bleken een aangename variant.
De geklokte tijd stemde tevreden. Toch was ik langer van huis dan gedacht. De belettering op mijn auto was namelijk niet onopgemerkt gebleven. ‘Bis dich d’r eine van L1?’. Ontkennen had weinig zin. Het resulteerde in twee evangelies die ik op me kreeg afgevuurd. Gratis op een zonnige zondagochtend. Voor mijn rondje werd ik opgewarmd door een betoog van vijf heren die hun groeiende bierbuik hadden strakgetrokken in een wielrenshirt; mijn cooling-down werd opgeluisterd door tegen onrecht strijdende hondenbezitters
Waar het over ging? Over dat over hondenpoep uitglijdende hardlopers levensgevaarlijk zijn voor mountainbikers. Over dat het voor een hond ook niet leuk is als zijn met passie neergelegde drol wordt geperforeerd door een Nordic Walking-stok. Over dat de uit het zicht van het radarsysteem blijvende modelvliegtuigen oorzaak zijn dat onder de Venlose hondenpopulatie nu ook de eerste gevallen van ADHD geconstateerd zijn. Over dat ze ruiters te paard niet in de bek mogen kijken. Over dat die paarden wel buiten de bak mogen schijten. Over dat spelende kinderen schrikken van niet aangelijnde viervoeters en waar het heen moet met de jeugd van tegenwoordig. Daarover dus.
‘Geef de Heide terug aan de Venlonaren’, dat was het credo. Alsof iemand uit Maasbree of het Duitse Kaldenkirchen niet welkom is. En dan nog; wie zijn dan die Venlonaren? Voor de een de fietsende elite, voor de ander het korps van hondenbelastingbetalers. Het credo werd met een aan kracht toenemend volume verkondigd. Onder het luisteren, rekte ik mijn achillespezen uit. De pezen en het geschreeuw deden pijn en ik sloot mijn ogen. Voor heel even doemde het beeld op van schreeuwende petjes in Steenbergen (Kijk mam, ik ben op televisie!). Ik overwoog nog te vragen of ze voor of tegen Zwarte Piet waren, maar twee grote hondenogen keken me vanuit een te kleine kofferbak smekend aan dit niet te doen.
Vanuit het eigen perspectief bezien, heeft iedereen gelijk. Probleem is echter dat de maatschappij een optelsom is van een bont pallet aan perspectieven. De Grote Heide is fantastisch. Zolang we tenminste beseffen dat niet iedereen dezelfde invulling geeft aan recreëren. Zolang we tenminste aan alle invullingen ruimte willen geven en bij het uitoefenen van onze eigen uitsloverige hobby rekening houden met de ander. Als we daar in slagen kunnen we onze krachten bundelen tegen het echte kwaad. Door een vanuit zweefvliegtuigen gecoördineerde actie waarbij barricades van hondendrollen worden opgeworpen en skaters, hardlopers en wielrenners gezamenlijk de afvaldumpers insluiten en besmeerd met pek en veren onder begeleiding van ruiters te paard naar het schavot brengen. Want die bergen gestort afval midden in ‘ons’ natuurgebied zijn meer dan schandalig, dat kan ik zelfs niet ontkennen.
Met één been in de auto werd me nogmaals duidelijk gemaakt dat het mijn plicht was aandacht te besteden aan al wat men zorgvuldig door eigen perspectiefbrillen gefilterd op gepassioneerde wijze oreerde. Plichtsgetrouw als ik ben; bij deze!
EC was here 
Geef een reactie