EC was here

Ik las dat Jordy een homo is. Het stond met een dikke zwarte letters op de picknicktafel geschreven. Er stond nog veel meer op en ook had iemand het nodig gevonden om een Jodenster in het hout te krassen. Het was een dag vol afspraken en onderweg van de ene naar de volgende zag ik dat ik ruim in de tijd zat. Ik kende de autosnelweg waarop ik reed goed en wist dat er enkele kilometers verderop een parkeerplaats lag. Ik nam de afslag, zette de auto neer en liep snel naar de tafel voordat iemand anders me voor zou zijn. Maar goed ook, want amper een minuut later arriveerde een touringbus. Zo’n hele nieuwe met aan de voorkant veel glas en geflankeerd door van die mooie achteruitkijkspiegels die me steeds weer doen denken aan grote hangoren. Door de fors getinte ruiten heen zag ik dat de bus vol zat met het senioren. Duitse senioren wist ik door het kenteken. In de regel zien die eruit zoals toeristen worden getekend in stripverhalen; plooibroeken met van die uitlopende broekspijpen, oversized fleurige bloesjes, soms een hoedje, een zonnebril die veel te hip is en natuurlijk een trolley. Toen ze één voor één het trapje van de bus afdaalden, bleek dit vooringenomen beeld te kloppen. Behalve de trolleys ontbraken, waarschijnlijk lagen die opgestapeld in de laadruimte. Ik bleef aan de tafel zitten met m’n iPad en de krant van vandaag want ik moest nog een artikel lezen. Voor het toilet dat aan de buitenzijde van het tankstation toegankelijk was, had zich al snel een hele rij gevormd. De anderen hielden zich op rondom de bus waar enkele begeleidsters broodjes uitdeelden. Ik zat verzonken in een mailbericht dat ik typte toen ze plots voor me stond. Beige broek, met van die plooien dus, pastelblauw vestje en zwarte orthopedische schoenen die niet echt vrouwelijk oogden. In haar ene hand een stapel plastic bekertjes en in haar andere een thermoskan. Of ik ook zin had in koffie? Dat had ik wel en terwijl ik het bekertje recht hield en zij mij koffie inschonk viel haar blik op de voorpagina van de krant. Ze schrok van de twee foto’s en vroeg me waar het stuk over ging. Met mijn beste Duits probeerde ik dat uit te leggen. Vooral de gemaakte vergelijking met WOII raakte haar diep. Ik vermoed zelf dat het artikel is bedoeld om lezers bewust te maken van hoe heftig de kwestie met de bootvluchtelingen wel niet is, en dat doel kan ik alleen maar onderschrijven. Maar net als de reactie van de aardige Duitse zie ik op Twitter dat alle aandacht zich vandaag richtte op de gemaakte vergelijking met de deportaties in de Tweede Wereldoorlog. Of het doel dan is bereikt? Ik slaagde erin om snel van onderwerp te switchen en toen ik wist dat ze met een soort van ouderenbond bij de Keukenhof was geweest, bedankte ik haar vriendelijk voor de koffie. Het was zeker geen lekkere koffie, maar ik heb het bekertje met veel genoegen leeggedronken. Het was met de allerbeste bedoeling aan mij gegeven.