EC was here

Het begon al vroeg vandaag met een soort van last minute afspraak. Vroeg en bijzonder. Vooral toen de marketeer waarmee ik sprak liet weten dat hij zijn marketingdoelstellingen vrijwel allen nog maar zou gaan behalen door gebruik te maken van sociale media. ‘Omdat dat gratis is en dus niets kost’. Toen ik hem vroeg hoe hij er in was geslaagd om professionals bereid te krijgen deze mega-klus onbetaald aan te nemen, werd het stil.

Iets later besloot ik om tussen twee meetings in, een uurtje in de lobby van een hotel te werken. Daar zat ik dus, op een bank met uitzicht over een van de stadspleinen, druk typend op het toetsenbord van m’n MacBook. Toen mijn horloge me wees op het feit dat een kwartier later alweer mijn volgende afspraak zou zijn, pakte ik m’n boeltje bij elkaar om te vertrekken. Een jonge man in oberskledij vroeg me of mijn afspraak niet was komen opdagen. ‘Min of meer. Ruim zestig minuten heb ik gewacht tot iemand van de bediening me zou komen vragen of ik iets zou willen nuttigen, maar ze liepen me steeds voorbij.’ Voor de tweede keer werd het stil vandaag.

Na de bijeenkomst die volgde, en waarbij het allesbehalve stil was, stopte ik onderweg om te tanken. Klein dorpje, klein tankstation. Toen ik uitstapte vroeg de medewerker die daar net buiten liep of hij me kon helpen. Ik vond dat heel aardig en klantvriendelijk. Luttele minuten later stond ik weer voor hem, aan de kassa. ‘Heeft u getankt?’, hij vroeg het me zonder op te kijken. ‘Nee, ik kom enkel even informeren naar wat deze week de aanbieding bij dit tankstation is.’ Ik had z’n aandacht maar het werd/bleef stil. Alweer.

In ondernemersland hoor ik gelukkig steeds meer goede verhalen. Over successen en het aantrekken van de markt. Ik hoor echter ook nog menig bedrijf over de crisis praten, over dat die maar voortduurt. Na vandaag begrijp ik weer een beetje waarom.