EC was here

We hadden elkaar al een hele poos niet meer gezien. Poos in de definitie van enkele jaren. Die jaren waren zichtbaar. Mijn weelderige krullen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor een gemillimeterde coupe (omdat ’s ochtend je haren kammen met een washandje best tijd scheelt, al was het maar omdat je die plakkerige gel, mouse of wax niet meer van je handen hoeft af te schrobben), en wat bij mij aan haarvolume minder was geworden, had hij aan buikvolume gewonnen. We stonden naast elkaar aan de pomp bij het tankstation omdat onze auto’s op hetzelfde moment dorst hadden, toen hij riep en we besloten zelf ook maar een bakkie te doen.

Ik ben je altijd blijven volgen

Wat hij nu deed, hoe het ging, over zijn vrouw, of de kinderen het leuk deden, hoe lang het nu ook al weer geleden was; een tsunami aan clichévragen hoorde ik uit mijn eigen keelgat opstijgen. Hetzelfde, de rest goed en hij dacht drie jaar; ik was weer bij. Híj had maar één vraag. Hij vertelde namelijk alles al te weten; omdat hij fervent lezer was mijn tweets en blogs. En daar ging zijn vraag over. Over waar ik in godsnaam de tijd vandaan haalde? Meer dan 7.500 tweets en tientallen blogs; hij vond het enorm. En ook nog eens verstuurt en gepost op alle mogelijke en onmogelijke tijdstippen.

Met je chips en Schultenbräu op de bank…

Ik wist dat hij me op Twitter volgde maar zijn laatste tweet dateert van het tijdperk dat mensen elkaar nog faxen stuurden. En ook zijn we op LinkedIn gelinkt maar zie ik hem nooit in mijn timeline. Antwoord geven door zelf een vraag te stellen dan maar, ik deed een poging. Waar hij in hemelsnaam de tijd vandaan haalde om alles te lezen. Onder en buiten werktijd, zo verklaarde hij. Onder werktijd in pauzes en in zijn ogen nutteloze vergaderingen. Buiten werktijd op de bank als zijn vrouw naar programma’s over op z’n kant liggende dubbeltjes en om hulp krijsende echtgenotes van klussers keek. Het liefst met een kom vol chips en een fles gerstenat van de Aldi. Dan las hij alles op social media. Alles, de gedachte iets te missen, maakte hem onrustig.

media of social media?

Ik vroeg hem of hij een idee had waarom social media dat bijvoeglijk naamwoord had gekregen. Wellicht om interactie aan te geven? Wellicht om een dialoog tot stand te brengen? Omdat je er niet alleen informatie kunt ontvangen maar ook kunt delen? En heel misschien om eens kwetsbaarheid te tonen en iets te vragen? Ik legde hem uit dat ik dat namelijk deed. Overdag onder werktijd als ik met een vraag zit. In de auto als ik iets zie. Of ’s avonds danwel in het weekend als ik aan het hardlopen ben en geïnspireerd raak door wat ik in het straatbeeld zie; door een langzaam lopende drugsrunner, een ruziemakend liefdeskoppel of een oud vrouwtje die achter het raam haar hoofd vóór de geraniums uitsteekt. Dat verpak ik dat in een tweet of blog.

Het wordt nog mooier

Ik let dus wél op bij vergaderingen maar zit zelden op bank. Al helemaal niet met SBS6 op de beeldbuis. En als ’s avonds mijn lichaam tijdens het hardlopen, leegloopt met arbeidszweet, schiet mijn geest vol met nieuwe ideeën voor campagnes, oplossingen voor wat ik eerst dacht dat problemen waren en met dan nog onbestemde inspiratie. Ik laad me dus op, en niet met in vet gebakken aardappelreepjes die in een verpakking zijn gestopt waarop met een evenzo vet letterfont het woord LIGHT is afgedrukt. En het mooie, echt het hele mooie, is dat er nieuwe vriendschappen door zijn ontstaan. Dat ik er opdrachtgevers door gekregen heb. Dat het soms gespreksonderwerp is bij een klant en de blog een metafoor is die ons dan verder brengt. Zelfs zijn er campagnes uit ontstaan. Dit alles door af en toe pakweg een kwartier te investeren in een blog of door een woordenslinger van maximaal honderd-en-veertig tekens het web op te slingeren.

Maar alleen lezen mag natuurlijk ook. De Aldi en Schultenbräu zijn er blij mee.