EC was here

Ik wenkte waarop hij mijn kant op kwam en ik hem vroeg om af te rekenen. Terwijl hij de schade opnam en het te betalen bedrag uitsprak, vroeg ik hem waarom hij dacht dat ik bij hem op het terras was komen zitten. ‘Om de koffie’ opperde hij argwanend. In mijn antwoord nam ik hem mee terug naar hetgeen het afgelopen ruime half uur was gebeurt. Ik was komen aanlopen, zocht een vrij tafeltje en had plaatsgenomen. Vervolgens had ik een kwartier, dat zijn vijftien minuten, VIJF. TIEN. MI. NU. TEN, moeten wachten voordat hij mij was komen vragen wat ik wilde nuttigen. Na het bestellen van een koffie verkeerd had ik nog eens tien minuten moeten wachten voordat hij met een verkeerde koffie kwam die ook nog eens koud bleek te zijn. Toen ik daar op beleefde wijze een opmerking over maakte, kreeg ik de tegenwerping dat het ook niet echt terrasweer was en warme dranken dan snel afkoelen. Dat was er gebeurt. Ik ging verder met dat ik thuis een fijn aangelegde tuin heb, met terras, waar als ik zelf koffie verkeerd maak dit mij pakweg twintig eurocent kost. Ik legde hem uit dat als ik besluit meer dan het tienvoudige te betalen, ik de ambiance verwacht die daar bij hoort. Snel en vriendelijk geholpen worden dus, serieus worden genomen als ik ergens iets over vind, en wie weet een praatje misschien. Dat ik dus best bereid ben drie euro te betalen, maar niet voor koffie verkeerd. Wel voor beleving.

Ik verwachte de wind van voren maar ontving dankbaarheid, het bleek de eigenaar te zijn. Hij wilde de rekening van 3 euro kwijtschelden maar ik gaf hem er vier en zei dat het zo goed was. Ik stond op waardoor ik de wind voelde en moest toegeven dat het inderdaad niet echt terrasjesweer was. Ik was al bijna de hoek om toen ik een van zo-even bekende stem hoorde roepen; het was de uitbater van zojuist. Zijn vrouw had verderop een zaak in damesmode en dat was overleven in deze barre tijden. Of ik geen tip had? Geen tip, wel een vraag. Ik vroeg hem wat de behoefte is van een mejuffrouw die daar de winkel in komt en zegt op zoek te zijn naar een nieuwe jurk? ‘Een jurk natuurlijk!’ antwoordde hij, zichtbaar verbaasd over de vraag. Ik legde hem uit dat ze weliswaar een jurk zal kopen, maar hetgeen ze écht wil, is zich meer vrouw voelen als ze de winkel met een nieuwe jurk verlaat, dan toen ze nog zonder jurk de winkel binnenkwam. Hij dankte me hartelijk en ik beloofde dat ik zeker nog eens beleving bij hem zou komen consumeren.