Vijfentwintig dagen. Ruim drie weken dus, eigenlijk drie en nog iets meer dan een halve. In uren vertaald zijn dat precies 600 eenheden. Dat is een groot aantal als het vakantie-uren betreft, voor mij in ieder geval wel. De laatste is gisteren bijgeschreven in de geschiedenisboeken en afgeschreven van mijn tegoed. Dat was gisteren.
De tussenliggende uren tussen gisteren en het moment dat ik vanochtend de deurklink van kantoor na zesendertigduizend minuten weer eens beroerde, waren uren van insomnia. Net zo waardeloos als dat ik het gelijknamige nummer van Faithless overschat vind. De onaangekondigde komst ervan hield me bezig afgelopen nacht, bij gebrek aan slaap had ik toch niets anders te doen. Tijd om te piekeren dus.
Na wat gesteggel tussen de oren kwam het verlossende woord. Mijn linker- en rechterhelft waren er uit en kwamen met een gezamenlijke verklaring: het was spanning. Spanning was de oorzaak van mijn slapeloosheid. Spanning om wat mijn eerste werkdag-na-vakantie 2.0 zou brengen, hoe het zou bevallen zo’n eerste werkdag nieuwe stijl. Nieuwe stijl? Nieuwe stijl!
Afgelopen jaren moest ik namelijk steeds revalideren. In de eerste vakantieweek om los te komen van protocollen, systemen en excel-overzichten om uiteindelijk weer naar mezelf te luisteren, in de eerste na-vakantieweek in een poging diezelfde protocollen weer serieus te nemen en daarmee mijn eigen ik pixel voor pixel uit te gummen. Dat ga ik dus niet meer doen.
Of ik dan in de vakantiemodus blijf? Ja en nee. Nee wat betreft dagindeling, ik ga weer heerlijk aan de slag omdat werk dat je graag doet heel lekker kan smaken. Ja wat betreft het ongeprogrammeerde dat vakantie kenmerkt. Natuurlijk zijn er deadlines, bepaalde tijdstippen dat er vergadert, geluncht, overlegd, geruzied en gevierd moet worden, daar blijf ik me dan ook aan houden. Ik doel hier op de protocollen van denken en doen. Op theorieregels en de theoretisch bepaalde volgorde daarvan die eenheidsworst van ons maken. Daar zit toch niemand op te wachten? Ikzelf in ieder geval niet. Op vakantie zijn het juist de spontane acties die voor de extra jus zorgen, zo is dat in het normale leven dus ook. Minder protocollair geneuzel dus.
Want net als dat ik op vakantie navigeer op een gezonde mix van wijsheid, nieuwsgierigheid, ervaring, avontuur en met name interesse in mensen en het onbekende, ga ik dat ook meer doen in mijn niet-vakantie leven. Een verlenging van het vakantiegevoel? Als vakantie voor je betekent weer jezelf kunnen zijn en daarin nog beter worden dan is het antwoord ‘ja’. Als vakantie voor jou synoniem is voor niets doen, luiwammesen, navelstaren vanuit een kuil op een overvol strand met uitgedijde mensen in te klein badgoed om je heen, dan heb je dit verhaal niet begrepen. In dat geval wens ik je veel succes op jouw eerste na-vakantie-werkdag. Wedden dat je bij de twintigste mail van de in totaal vierhonderdvierenveertig nog niet gelezen weer in de stress schiet? Omdat het echte antwoord, de juiste oplossing of een oprechte reactie niet in het protocol past… Wedden?
EC was here 
Geef een reactie