EC was here

Gistermiddag stond ik bij het tankstation. Bij de pomp naast mij een BMW 5-serie en een vrouw waarvan de mascara was uitgelopen, ze hoorden bij elkaar. De kleding van de vrouw verried dat ze waarschijnlijk weinig financiële zorgen kent, dat niet. Wel andere zorgen, dikke vochtige ogen krijg je niet van op een Pinkstermaandag de Linda lezen. Ik vroeg haar of het wel goed ging. Ze knikte ja en ik geloofde haar niet.

Gisteravond liep ik bij een appartementencomplex waar veelal senioren wonen. Een oude vrouw met rollator stond hulpeloos tussen de deur die toegang geeft tot het complex en haar auto met geopende achterklep waar ik een volle doos met boodschappen zag staan. Ik zou niet weten hoe zij erin zou moeten slagen deze eigenhandig uit de auto, door de steeds dichtvallende voordeur uiteindelijk bij haar op de keukentafel te krijgen en bood dus mijn hulp aan. Wellicht omdat ik me niet geschoren had, maar ze gaf te kennen dat ze hier prima alleen toe in staat was. Ik kon het moeilijk geloven en ik toen ik tien minuten later weer voorbij kwam, waren er nog geen vorderingen gemaakt.

Vanochtend zat ik in de auto en luisterde naar de man die werd geïnterviewd. Hij werd dat omdat hij woordvoerder was van een groot bedrijf met een nog grotere status. Die status was echter aan het eroderen, de fundering was door de crises aan het wankelen gebracht. Zijn antwoorden waren geen reactie op de gestelde vragen maar voorgelezen statements die van tevoren waren goedgekeurd door de board. Ik voelde meelij en zo nu en dan plaatsvervangende schaamte toen ik naar hem luisterde. De interviewer sloot af met de vraag of de man de toekomst rooskleurig tegemoet zag. Voor 100% was zijn antwoord. Een leugen die de etherfrequentie even deed kraken.

Zojuist sprak ik een marketingvakbroeder. Hij vertelde mij dat alles goed was. Dat vond ik best veel; alles. Ik vroeg hem of er echt niets was wat tegen viel, iets wat even minder liep waarbij ik hem wellicht zou kunnen helpen. Dat was er dus zeker wel, maar waarom ik hem in godsnaam zou willen helpen. Omdat het samen wellicht makkelijker is, leuker, gezelliger, doeltreffender? Omdat we allebei mensen zijn en het vreemd is als de een de ander niet wilt helpen. Omdat helpen niets kost, maar wel wat oplevert. Ook al laat dat zich niet altijd vertalen in monetaire eenheden. Hij reageerde verrast. Hoe ik had gemerkt dat niet alles op rolletjes liep? Nou, omdat iedereen wel ergens hulp bij kan gebruiken. Simpelweg omdat het leven lang niet altijd gemakkelijk is. Zakelijk niet en ook privé niet. Ook al zijn de meeste Facebook-profielen als geluktempels neergezet, het is lang niet al goud wat blinkt. Daarom dus. Hij liet me weten dat het nogal gecompliceerd lag. Of we geen afspraak konden maken? We gaan ons donderdag treffen.

Eerder deze ochtend had ik een meeting van L1Lab, een soort van incubator voor het nieuwe media-denken. We staan aan de vooravond van de lancering van iets nieuws in Limburg. Ik ga er nog niet veel over zeggen hier, behalve dan dat het alles te maken heeft met helpen. Want als we elkaar gaan helpen wordt Limburg vast een stukje mooier, leuker, plezieriger en is het er nog aangenamer vertoeven. Er zijn slechts twee zaken voor nodig. Ten eerste zouden mensen iets makkelijker de heel simpele vraag moeten stellen: “Zou je mij willen helpen?”. Ten tweede moeten we hulp toezeggen en met z’n allen beter kijken en mensen die de hulpvraag niet uitspreken zelf onze hulp aanbieden. Hoe je die herkent? Kijk maar eens wat beter, ze zijn overal. Markeer hun gezichtsuitdrukkingen met een denkbeeldige marker en het ziet overal zwart van de hulpvraag om ons heen. Binnenkort de lancering van een bijzonder platform dus. Ik houd jullie op de hoogte. Helpen helpt, ook jullie.