EC was here

Ik mocht bij Omroep Venlo, toen nog de Stadsomroep, aan de slag op het moment dat de Maas na de tweede watersnood op rij weer langzaam terug kroop binnen haar oevers. Het was februari 1995 en heel Venlo was eensgezind over een tweetal zaken; de dijken moesten verhoogd worden en de Stadsomroep mocht nooit verloren gaan. Omroep Venlo kent sindsdien een roerige geschiedenis waarin knap behaalde mijlpalen zich hebben afgewisseld met alarmerende berichten over de financiële houdbaarheid van het Groot-Venloos mediabedrijf.

Op geen enkele andere plaats, geen bedrijf, stichting of wat dan ook, heb ik ooit die spirit ervaren zoals ik die in de laat jaren negentig bij de toenmalige Stadsomroep heb meegemaakt. Hoe betaalde krachten en vrijwilligers één konden zijn in hun drive het verschil te maken. Hoe we voor de eerste keer werden uitgeroepen tot beste lokale omroep van dit land. De discussies waren vaak ongekend fel; omdat we daar beter van werden. De probeersels waren vaak gedurfd; omdat we daar verder mee kwamen. We keken niet naar wat we allemaal niet hadden; we hadden elkaar en daarin waren we uniek.

Zeventien jaar zijn we gescheiden geweest van tafel en bed, maar de liefde is nooit voorbij gegaan. Met veel genoegen heb ik de Omroep zien groeien, volwassen zien worden. Als de Omroep weer in de prijzen viel, vierde ik het stil van binnen mee. Als ik berichten las en hoorde over zwaar weer dan voelde dit als een stomp in de maag. Zeker toen ik hoorde dat de situatie het noodzakelijk maakte dat afscheid genomen moest worden van enkele professionals die onbetwistbaar een wezenlijk aandeel hebben in de kwantitatieve én kwalitatieve volwassenheid van Omroep Venlo. Vanuit veel bezieling hard werken en dan afscheid moeten nemen, voelt heel wrang. Dat doet pijn.

Hetzelfde geldt voor het huidige team, in de volle breedte. Zowel de betaalde krachten als de vele tientallen vrijwilligers (laten we hen in godsnaam niet vergeten) hebben veel talenten en ambities. Vooral ook koesteren ze een grote liefde voor Omroep Venlo. Onduidelijkheid en een versobering is dan niet waar je op had gehoopt. Maar toch is er licht. Uit de vele gesprekken met vele betrokkenen is mij één ding duidelijk geworden; er is een substantiële basis in deze stad die de Omroep een heel warm hart toedraagt. Een stevige en dik verdiende basis waarop weer gebouwd kan gaan worden met een gezonde mix van realisme en ambitie. Maar ook een basis waarvan een grote waardering uitgaat naar allen die zich de afgelopen jaren zo hebben ingezet voor de Omroep. Denk maar eens aan de vele Vrienden van Omroep Venlo, de mooie samenwerkingsverbanden met culturele evenementen, een grote groep adverteerders maar zeker ook de gemeente die de Omroep met raad en daad steunt zonder daarbij op welke wijze dan ook te tornen aan het hoge goed dat redactionele onafhankelijkheid heet.

Ik voel het als een voorrecht om zeer binnenkort weer deel uit te maken van Omroep Venlo. Om samen met al die bevlogen mensen nieuwe energie te geven aan één van de mooiste organisaties die Venlo rijk is. De roep om dijkverhoging die in 1995 klonk is verwezenlijkt en laten we hopen dat de verhoogde dijken nooit worden getest door de grieven van moeder natuur. De roep dat Omroep Venlo nooit verloren mag gaan, klinkt nog steeds. Ondanks alle uitdagingen in een moeilijke tijd is die roep een prachtig geluid dat relevantie aantoont. Een roep die zegt dat Groot-Venlo de Omroep belangrijk vindt. Meer motivatie heb je als Venlonaar niet nodig om er vol de schouders onder te zetten en met vertrouwen de toekomst tegemoet te gaan.