EC was here

Een azuurblauwe hemel waar de wolken zich zelden helemaal laten wegjagen. Nu hadden ze zich echter verborgen achter de bergen die zich om me heen sloten en waar zelfs de laatste en hoogst genoteerde naaldboom op de rotsachtige bergtoppen zich scherp aftekende. Ik zat op de rand van het fraai aangelegde natuurbad (al riekt dat naar een contradictie) met de benen in het water, 20° zo was op een krijtbordje gekrast, toen hij naast me kwam zitten. Onmiskenbaar een landgenoot en eentje met scheurende g en wat extra pk’s op z’n stembanden, zo ontdekte ik al snel. Hij stak zijn voeten in het water en de tijd tussen aanraking en het met veel bombarie terugtrekken waarbij zijn goed bedeelde buik hevig op en neer schudde, zal zo’n milliseconde hebben geduurd. ‘Koud hé!’ Hij wees naar de zwemplas en ik haalde nonchalant de schouders op. ‘Gelukkig is het prachtig weer, mocht ook wel hiero.’ Ik herhaalde het ritueel van zo-even waarbij ik niets hoefde te zeggen. Toen begon hij over dat hij het een hele fijne camping vond, een fraai gebied en het belangrijkste, echt het aller-aller-allerbelangrijkste, was dat hij nog geen Syrische klotevluchteling had gezien. Klotevluchteling ja, want Oostenrijk zou er mee volgelopen zijn en de grens met Italië, hier een luttele kilometers vandaan, zou een gatenkaas zijn. Een IS-paradijs en daar hadden zij al een jaar geleden hun vakantie geboekt en ze hadden willen annuleren maar waren dan hun aanbetaling kwijt geweest en een vluchteling is nog geen halve cent waard dus laat staan een ‘meier’. Toch maar Oostenrijk dus. Ze waren er nu twee weken en hadden dus gelukkig geen ‘last ervaren’ en ‘ongewenste bootjesvaarders’ hadden ze nog niet gezien. ‘En jij dan?’
Die jij was ik en ik staarde enkel vol walging naar het rimpelend water voor me. Ik bleef zwijgen.

‘Bies doe Deutsj?’

Ik keek hem aan en probeerde om juist géén gezichtsuitdrukking te produceren.

‘Désolé, je ne peux pas entendre.’

Toen nam ik een duik en wou even niet meer boven water komen. Ik wou zinken net als vele vluchtelingen waren gezonken, maar dieper zinken dan die eikel die het klotevluchtelingen vind, zou me toch niet lukken en dus besloot ik toch maar weer boven water te komen. Toen ik dat deed, was hij weg.