EC was here

Tijd om te kijken. Kijken naar de mensen, naar wat ze doen, wat ze niet doen, met elkaar of alleen. Hun lichaamstaal, mimiek en gewoontes. Naast samen zijn met het eigen gezin is tijd hebben om te kijken een hoog goed op vakantie. Als ik dat opvallend doe, zie ik mensen een houding aannemen die matcht aan het ideaalbeeld van hoe ze graag willen overkomen, maar de onbewaakte ogenblikken waarin ze er niets van merken zijn het mooist. Op die momenten dat ze zichzelf zijn.

De gezamenlijke afwasplek op een camping is een parel om te kijken. Waar mannen door hun vrouw naar toe worden gedirigeerd en rood aanlopen omdat ze, voor de enkele aanwezige vrouw die toch zelf moest gaan, hun buik inhouden en een zo heroïsch mogelijke houding aannemen in hun gevecht met het door barbecue-sauzen besmeurde servies. Soms wordt er zelfs een woord gewisseld, maar veel verder dan dat het wel heel erg heet is, komt het niet. Of het moet het geklaag zijn over dat de jeugd zoveel op hun smartphone zit. Van de top twee staat dat op twee.

Maar de afwassers hebben niet gekeken en dus ook niet gezien dat het de volwassenen zelf zijn die aanzienlijk meer tijd hun geciviliseerde hoofden door een schermpje van enkel enkele vierkante centimeters steken en zich afkeren van het fysieke contact. Nee, dan de jeugd. Ik zag onze kinderen contact maken met de kinderen van anderen. Nationaliteiten door elkaar. Ze speelden, spraken met elkaar en sloten vriendschappen en ik vond het mooi toen ze mij vroegen een van die vriendschappen in een foto te vangen.

Gisteren zaten ze tot laat samen, de door ouderen zo bekritiseerde jongeren. Bij de wifi-plek inderdaad. Ze spraken er met elkaar, maar niet zoals bij de afwasplek over het weer. Toen de meeste volwassenen zich hadden teruggetrokken in hun tenten en caravans, waarschijnlijk om daar de digitale wereld in te duiken, ging het praten over in zingen. Het was een rap in het Frans. Mijn Frans is belabberd, maar ik meende eruit te halen dat het over Trump ging. Ik vroeg het aan een wat oudere Belgische jongen uit het animatieteam en ik bleek het goed gehoord te hebben. Ze hadden op het internet gelezen over de nucleaire spanningen tussen Trump en Kim Yong-un en maakten zich daar zorgen over. Daar zongen ze over. Nationaliteiten met elkaar.

Volwassenen zouden dus meer mogen kijken. Naar kinderen. Kijken naar hoe ze verbroederen en luisteren naar wat ze zingen.