EC was here

Ik ben een linkse rakker. Mooi. Dat ik gezegend ben met twee linkse handen weet ik al heel lang, al was het alleen al doordat ik hier in privé-kringen met regelmaat aan wordt herinnerd. Tegenwicht wordt echter gegeven door het vermoeden dat mijn rechter hersenhelft het in doorontwikkeling wint van de linker. Maar dat doet eigelijk niet terzake want ik ben dus een linkse rakker, dat werd vandaag tenminste tegen me gezegd. Links of rechts, het is mij om het even. Ik probeer vooral te excelleren in mezelf zijn. Maar toch raakte ik nieuwsgierig naar de fundering van deze beeldvorming, te meer daar er door de boodschapper bij werd gezegd dat hij dit niet had verwacht. Door tweets en blogs dus. Een frons op mijn voorhoofd bracht hem verder in zijn toelichting. Niet dat ik emotioneel getatoeëerd werd met het predikaat links, ik twijfel al jaren over een tatoeage en nu heb ik ‘m, gratis, maar de uitleg vond ik toch wel licht shockerend. Het feit dat je je op basis van wat je ziet en hoort, zorgen maakt over de met oogkleppen op geprezen participatiemaatschappij die alibi moet geven voor bezuinigingen in de zorg, dat je vindt dat politiek Europa niet uitblinkt in humanitair empathisch vermogen als het de vreselijke tragedie rondom dood ronddobberende bootvluchtelingen betreft en je soms met een knipoog de opmars van de graaicultuur aanraakt, dan ben je dus een linkse rakker. Dat vind ik dan shockerend ja. Want met uitzondering van de graaiers hebben we het hier over echte mensen. Bange mensen, bedreigde mensen, hulpbehoevende mensen, kinderen van ouders die vaak ook zelf kinderen hebben, mensen die van mensen houden en hopen dat we ook een beetje van hen houden en willen helpen. Omdat ze het niet meer alleen kunnen. Als dat links is; prima. Dan moet ik het wellicht wel in m’n LinkedIn-profiel opnemen; Evert Cuijpers, LINKSE RAKKER. In kapitalen ja!
Het is een week met prachtig lenteweer. De avonden worden weer langer en na het avondeten stroomt de straat bij ons vol met spelende kinderen. Wij hebben een dochter en twee zonen. De jongste zoon is linksbenig en de oudste schiet met z’n rechtervoet tegen een voetbal. Bij beiden zie ik evenveel bezieling en vooral spelplezier. De hokjes waar zij aan denken worden gevormd door palen en een doelnet. Soms heb ik echt te doen met volwassenen.

PS. Ik vroeg de boodschapper van vandaag of ik ons gesprekje in een blog mocht verwoorden; graag, hij las ze allemaal. #held