Parijzenaren die veelal met tranen over de wangen en het ongeloof in de ogen de atmosfeer vulden met gezang. De camera die een shot naar links maakt en een brandende Notre-dam voor de lens krijgt. Kippenvel. Tussen de hoos aan content met hashtag Notre-Dam kon ik het filmpje zojuist zo een-twee-drie niet meer vinden. De hoos aan tweets en posts bevat een mengeling aan oprechte verbijstering en de ik-moet-ook-laten-weten-het-erg-te-vinden-gebral. In die laatste categorie herken ik heel wat beleidsmakers en politici tussen de toetsenbord-ridders op social media. Lui die met woorden oreren cultuur van enorm belang voor de maatschappij te vinden en tegelijkertijd in daden de cultuurpotjes als eerste weten te vinden bij weer een bezuinigingsronde. Ik vraag me af of ze de Notre-Dam ooit van binnen hebben gezien. Of een theater, concertgebouw of poppodium.
Het zijn dezelfde mensen die onafhankelijke journalistiek, de waakhondfunctie en waarheidsvinding daarvan in woorden tot groot maatschappelijk belang voor de democratie uitroepen. Zeker op lokale schaal, want daar kom je het dichts bij de burger en de afstand tussen politiek en burger moet kleiner zo roept de politiek. Maar tussen roepen en doen zit een grote discrepantie zo is gebleken. Gelukkig weet Omroep Venlo zich met een goede ploeg bevlogen vaklui en hard pezen goed staande te houden, maar in het landschap om ons heen stapelen de brokstukken van ineenstortende omroepen en lokale uitgevers zich op. Als Den Haag enkel blijft struikelen over hun eigen trompetgeschal, slaan de vlammen alleen maar verder om zich heen. Niets doen is ook een vorm van medeplichtigheid aan de teloorgang, net als de meeste ik-moet-ook-laten-weten-het-erg-te-vinden-tweets. Ik ben dan ook niet geïnteresseerd in wat ze vinden, wél in wat ze daadwerkelijk gaan doen.
Foto: Newsweek
EC was here 
Geef een reactie