Afgelopen zaterdag. Het was druk langs de witte lijnen van de voetbalweide. Ouders, familieleden, vrienden, verenigingsmensen en andere teams werden getrakteerd op een enorm spannende ontknoping in de hoofdklasse JO11-1. Het duurde tot drie minuten voor eindtijd dat een stormloop vol kansen uiteindelijk werd beloond met een doelpunt voor FCV. De laatste minuten intrigeerde vooral de discrepantie tussen de uitbundigheid om me heen en de combinatie van berusting en teleurstelling bij de supportersschare van de tegenstander. Het laatste fluitsignaal klonk en de vreugde uitte zich in het sterk oplopend aantal decibel, afkomstig uit de kelen van joelende ouders. Ik ontworstelde mij uit de schouderklopjes langs de kant en liep het veld in naar de elf kampioenen. Het veld rook al zoet van de kinderchampagne toen mijn telefoon met de videomodus op aan tussen de grassprieten werd gelegd en door het elftal omsingeld werd om hun yel voor het nageslacht vast te leggen. Pas toen voelde ik de betekenis van die yel. Waar door het trainerskorps maandenlang vakkundig aan is gesmeed. Deze elf hebben niemand nodig; ze hebben elkaar en niets anders telt. Wie van hen scoort is niet belangrijk, net zoals wie mist niet afgerekend wordt. Het samen vieren van succes en soms het samen verwerken van teleurstelling is wat hen samenbracht dit seizoen. Het samen FCV zijn, dát telt dit seizoen.
“Wae zien weej? FCV!”
Wat later die middag volgde was de huldiging. Een huldiging zoals die alleen maar op sportpark Arenborg kan plaatsvinden. Wel was het een uurtje wachten voor de 11-1 want hun kameraden van de 12-1 waren onderweg en zij hadden gebeld dit zeker niet te willen missen. Over clubgevoel gesproken. Een breed gremium aan FCV’ers vulde de kantine toen de klanken van Tsunami uit de luidsprekers denderden en de elf werden één voor één op unieke wijze door spreekstalmeester Bert door een erehaag het podium op gedirigeerd; Hidde, Milan, Jelle, Thijs, Tijn, Rens, Teun, Sam, Blendi, Tyrese en Cas. Ook daar op dat podium waar de spelers een voor een samenkwamen, kwam het pas echt los toen ze compleet waren. Het mooiste waren echter de tranen. De tranen van Tyrese en Sam. Geen tranen omdat ze geheel terecht door respectievelijk VVV-Venlo en Fortuna Sittard zijn ingelijfd, maar tranen omdat ze voelden hoe eenieder daar in die kantine hen dat enorm gunt en dat dát unieke FCV-gevoel een gemis gaat worden. Het gevoel van samen.
Samen leven ze ook naar aanstaande zaterdag toe. Naar de bekerfinale in Maasbree die een stadsderby is geworden. En ja, ze zullen voor de winst gaan, maar ongeacht de uitslag zijn de winnaars van seizoen 2018/2019 al bekend. Die zijn afgelopen zaterdag namelijk in ‘t Ven als kampioen gehuldigd. Samen. Met prachtige tranen.
EC was here 
Geef een reactie