Ken je dat verhaal van 9 november 1989? Toen werd de stompzinnigheid van de Berlijnse muur verslagen. Omdat iedereen het erover eens was dat de op 13 augustus 1961 voltooide tweedeling de maatschappij geen goed deed.
Waar was jij in de 29 jaren die volgden? Toen de online wereld opkwam die iedereen samen zou brengen en voor begrip en verbroedering zou zorgen. Een prachtig platform dat past bij onze vrijheid van meningsuiting maar dat geleidelijk aan glans verloor omdat bleek dat we vergeten waren om duidelijke spelregels op te stellen. Over dat het uiten van een eigen mening wellicht het beste met respect voor de ander kan worden gemodelleerd bijvoorbeeld.
Metsel jij ook mee? Aan de muren die op de diverse social media worden opgetrokken? Of hoor je bij de groep van online graffitispuiters die deze muren bekladden met steeds verdergaande polariserende content. De muren zijn inmiddels talrijk, torenhoog en door de genoemde content voorzien van vlijmscherp scheermesjes-prikkeldraad. We spreken er schande van, maar metselen ondertussen driftig door aan onze eigen muur die onze eigen waarheidsbubble in tact moeten houden. .
Wat is jouw diversiteit? Terwijl iedereen geboren wordt en uiteindelijk weer sterft en we allemaal slechts passanten zijn, zijn we van diversiteit iets engs gaan maken. Nu meer dan ooit tevoren. Omdat we het polariseren tot een soort van nationale volkssport hebben verheven en angst voor het andere daar nu eenmaal voor nodig is. Ik las ergens dat de mening van vrijheidsuiting op de grillplaat van de populisten ligt, maar dat durf ik te betwijfelen. Want waar populisme zich nestelt op een groeiend contrast tussen het volk en de elite, is het vooral de extremer wordende retoriek waarmee het volk zichzelf in tweeën splijt.
Wat ga jij vandaag doen? Op de dag van dodenherdenking waarover steeds meer waarheden rond gaan over wie en wat we moeten herdenken en het waarom. Op dat laatste heb ik wel een antwoord. Om te beseffen dat het een hoog goed zou zijn als we over honderd jaar nog steeds op 4 mei verslag mogen doen van de herdenking van oorlogsslachtoffers. Of met andere woorden: slachtoffers van het diversiteitsdenken, de fundering van veruit de meeste oorlogen die de historie kent. Laten we a.u.b. stoppen met het maken van een nieuwe herdenkingsdatum. Met 4 mei hebben we al moeite genoeg zo blijkt.
ps.
En als ik zelf moest kiezen tussen uniformiteit en diversiteit? Dan werd het uniformiteit in het besef dat diversiteit in alle dimensies kleur geeft aan een samenleving en dit iets is om te koesteren.
EC was here 
Geef een reactie