EC was here

We zijn in Frankrijk en Frans is niet mijn taal. De klankkleur vind ik prachtig, maar van begrip, laat staan reproductie, is nauwelijks sprake.

Erg?

Neen. De les van een week hier zijn, is dat het heerlijk is om te navigeren op klankkleuren. Dat het niet belangrijk is om alles mee te krijgen, alles meteen te verstaan. Een stap opzij zetten en de informatiestroom langs je heen laten gaan is een haast bevrijdende gewaarwording. Het niet beheersen van een taal helpt daar enorm bij. Luisteren naar intonatie en non-verbale communicatie blijken dan plots grootleveranciers van het echte begrijpen. De stap van begrip naar reflectie wordt dan slechts een hele kleine.

Zo was er eergisteren het tafereel van de moeilijk lopende man die, naar ik vermoed, zo’n zeven minuten nodig had om op de rand van het zwembad te gaan zitten. Het ongemak van er naar kijken deed aanvankelijk pijn. De blik op zijn gelaat bij de aanraking van het water, communiceerde echter iets heel anders dan pijn. Intense blijdschap kwam denk ik het dichtstbij. Net als bij de stralende vrouw die later opdook en parmantig en vol trots haar nieuwe jurk showde. Mooi geluk in gewone dingen. Zoals de magerste van het stel die de oudste, dat baseer ik enkel op uiterlijk, op een intense omhelzing trakteerde. Een dikke minuut lang en dat is lang, een minuut omhelzen. Gewoon omdat hij er voor hem was.

Ik zou liegen als ik hier zou schrijven dat ik me niet geërgerd heb aan het ontbreken van 4G en de waardeloze wifi alhier. Ik wel, zij niet. Het is een fascinerende groep. Enkele van hen met het syndroom van Down, sommigen reizen om andere redenen onder begeleiding. Beiden zijn helden; de begeleiders en de begeleiden. Beiden rijden in de laagste versnelling, navigeren op klankkleur en nemen de tijd om uit het raam te kijken en met volle teugen te genieten van alles wat er voorbij komt. Zonder 4G, zonder Wifi en zonder kennis van die Franse taal.