EC was here

Post vier belde en eigenlijk bleek dat al overbodig want de lichtbundels van de zaklampen zagen we al van veraf tussen de bomen door de hoek om komen. We hadden hen ook al geschrokken horen schreeuwen en nu hun komst zichtbaar werd, was het onze beurt; aan mijn kompaan nadat ze dachten het ergste te hebben gehad, maar eerst dus aan de met een kettingzaag gewapende en tot horrorclown getransformeerde ik. De hele setting in het donkere bosgebied van Haelen had overigens een niet door onszelf geregisseerde extra dimensie gekregen toen een politiehelikopter boven ons bleef cirkelen en internet ons liet weten dat die op zoek was naar voortvluchtigen van een steekpartij. Het was maandagavond en er stond een griezeltocht op het kampprogramma van Groep 8.

De door de groep kinderen voortgebrachte lichtbundels deinden haast melancholisch op en neer en kwamen gestaag mijn richting op. Zelf was ik inmiddels zo’n honderd meter in de duisternis ongemerkt door het bos hun kant opgerend. Ik besloot nog even te wachten tot ze nog iets dichterbij waren, maakte stilletjes excuses aan alle fauna om me heen en liet toen de decibels uit de kettingzaag door het luchtruim ronken. Waar de lichtbundels meteen als bevroren tot stilstand kwamen, brachten mijn benen mij in toenemende snelheid in hun richting om mij, toen ik vlak voor hen stond, hard te laten gillen en sprintend terug te brengen naar de plek waar de andere vader zich inmiddels verscholen had in de bosjes en voor het echte verrassingseffect mocht zorgen.

Tussen het gillen, de angstige momenten en tranen door, was het vooral een hele toffe maandagavond. Net als de avond die volgde waarop de voorheen luizenmoeders smokkelwaarposten werden, de schooljuf als primus inter pares orde bracht en de vaders in hun rol als douane enkel focus hadden chaos in die orde te scheppen. Allen met één doel: het maken van mooie herinneringen voor de kinderen van die hele leuke Groep 8.

Het kamp is voorbij en met loodzware oogleden zit, hangt en ligt de kroos nu uitgeteld op de bank. De herinneringen blijven en ze weten dat al wat daar aan bijgedragen heeft nep was; het camouflagepak van de douane ligt inmiddels bij de was, de heksenmutsen weer in de vastelaoveskast en de horrorclown is afgeschminkt. Over omvergereden hekken op het Malieveld, clowneske types die grootmachten besturen, stikstofdiscussies en over dat de dader van de steekpartij nog altijd niet is gepakt, hebben we het maar even niet meer gehad.